پرکاری تیروئید در بالغين
هورمونهای تیروئید ( T4وT3 ) با اتصال به پروتئین هایی (TBG) در خون حمل و نقل می شوند و فقط کمتر از ۱% آنها بطور آزاد (Free T3, Free T4) در خون در گردش هستند و این جز آزاد آنها است که بر سلولها اثر کرده و موجب تغییرات بیولوژیک در سلول می‌شوند.
از نظر تعریف، به افزایش جزء آزاد هورمونهای T3 و T4 (FT3وFT4) در خون تيروتوکسيکوز (Thyrotoxicosis) یا پرکاری تیروئید (Hyperthyroidism) گفته میشود و از هر ۵۰ زن و ۲۵۰ مرد یک نفر دچار پرکاری تیروئید است.
چرا تیروئید پرکار میشود؟
اصولا به دو دلیل ممکن است تیروئید پرکار شود و هورمونهای تیروئید خون (از جمله جزء آزادشان) افزایش یابند؛ یکی اینکه سلولهای تیروئید به دلایلی افزایش یابند و پرکار شوند و دیگر اینکه هورمونهای ذخیره شده در داخل تیروئید (که قادر به تامین نیاز بدن به هورمونهای تیروئید برای سه ماه است) بیش از حد آزاد شوند (به حالت اول هيپرتيروئيدي و به حالت دوم تيروئيديت گفته میشود). برای حالت اول می توان بیماری گريوز و ندولهاي سمی گواتر و برای حالت دوم می توان مصرف برخی از داروها و یا التهاب خفیف یا تحت حاد تیروئید را نام برد:
بیماری گريوز (Graves Disease)
این بیماری که به افتخار اولین پزشکی که آن را شناسایی نمود، گريوز نامگذاری شده است یک بیماری خود ایمنی (اتوايميون) است و مسائل ۶۰% تا ۹۰% موارد پرکاری تیروئید در بالغين است. در این بیماری سیستم دفاعی بدن برعلیه تیروئید شروع به تولید پادزهر (آنتی بادي) می کند. این آنتي بادی اثری شبیه اثر TSH بر روی گیرنده هایش در سلولهای تیروئید دارد و در نتیجه همچون TSH، باعث افزایش تولید و ترشح هورمونهای تیروئید میشود.
بیماری گريوز همانند سایر بیماریهای اتوايميون (خودايمني) در زنان شایع تر است و بیشتر در سنین ۴۰ تا ۵۰ سالگی رخ می‌دهد. علت بروز بیماری گريوز هنوز بدرستی شناخته نشده است ولی هورمونهای جنسی (استروژن و پروژسترون)، ژن (کروموزوم X) و از همه مهمتر، استرسهای روحی روانی شدید (و فیزیکی) در بوجودآمدن بیماری نقش ایفا می کنند.
توجه: بسیاری از موارد بیماری گريوز در پی استرسهای شدید (نظیر مرگ عزیزی، برشکستگي، طلاق و…) بروز میکند.
یکی از ویژگی های بیماری گريوز دوره های فروکش و شعله ور شدن بیماری است و در حدود ۵۰ تا ۷۰% بیماران چندین بار حملات بیماری را تجربه می‌کنند. از خصوصیات تقریبا اختصاصی بیماری گريوز گرفتاری چشم بوده و ممکن است حتی درمان بهبود نیابد.
گره يا ندول سمی منفرد
اکثر ندول یا گره های منفرد تیروئید بدون فعالیت (غیر رسمی) هستند و احتمال سمی شدن آنها با اندازه ی ندول رابطه مستقیم دارد. بطوریکه اگر قطر ندول بیش از cm۳ باشد احتمال اینکه فرد ظرف چند سال (معمولا پس از ۴۰ سالگی) دچار پرکاری تیروئید شود حدود ۲۰% خواهد بود. در کل، ندولهاي منفرد تیروئید عامل ۵% موارد پرکاری تیروئید هستند و با اسکن تیروئید و اندازه گیریT4, TSH و T3تشخیص داده می شوند.
توجه: در ندول سمی تیروئید، مشکلات چشمی و جلدی بروز نمی‌کند.
گواتر مولتی ندولر سمی
گواتر مولتی ندولر نیز اکثرا غیر سمی هستند و فقط ۵ تا ۲۰% آنها ممکن است در طول سالیان دراز و معمولا بعد از ۵۰ سالگی پر کار شده و موجب پرکاری تیروئید شود.
علایم و نشانه های پرکاری تیروئید
همانند کم کاری، پرکاری تیروئید نیز دارای تظاهرات بسیار وسیعی است که مهمترین آنها عبارتند از:
- افزایش اشتها و کاهش وزن: از آنجائیکه هورمونهای تیروئید باعث افزایش سوخت و ساز سلولهای بدن میشود، لذا با وجود اینکه این افراد اشتهای خوب و حتی زیادی دارند و غذا نیز زیاد می خوردند ولی تقریبا همیشه کاهش وزن پیدا می کنند.
- عدم تحمل گرما و تعریق: فرد مبتلا به پرکاری تیروئید حتی در هوای سرد نیز احساس گرمی کرده و سریع و شدید عرق می کند پوست گرم و مرطوب دارد.
- تپش قلب: تقریبا همیشه افزایش ضربان قلب وجود دارد و ممکن است فرد به صورت تپش قلب آن را احساس کند (خصوصا در اوایل به رختخواب رفتن). در موارد طولانی مدت بیماری (خصوصا در افراد مسن) ضربان و ریتم قلب ممکن است نامنظم شود.
- تحریک پذیری و عصبانیت: اکثر مبتلایان، حساس و زود رنج بوده و تمرکزشان کاهش می یابد و به زبانی بی قرار بنظر می رسند و لرزش دست بوضوح دیده میشود.
- ضعف عضلانی: اگرچه این گروه از بیماران به ظاهر پر جنب و جوش هستند ولی زود خسته شده و عضلات شانه و لگن و رانشان ضعیف بوده و در استفاده از دستها و پاها دچار ضعف هستند (بالا رفتن از پله ها یا جارو زدن برایشان سخت است).
- تغییرات پوست و مو: معمولا موها نازک شده و بیشتر از معمول می ریزند. ممکن است خارش بدن وجود داشته باشد. ناخن ها نیز ممکن است شکننده و بدفرم شوند. در مبتلایان به گريوز پوست ساق پا معمولا دچار ورم و بثورات جلدی میشود.
- قدرت و فعالیت جنسی: میل جنسی و قدرت باروری معمولا کاهش می یابد. در خانمها قاعدگی نامنظم می شود (فواصل بین پریود ها یا عادت ها افزایش می یابد و به عبارتی چند روز تا چند هفته عقب می اندازند).
- اختلال گوارشی: افزایش دفعات اجابت مزاج و گاهی اسهال یافته ی نسبتا شايعي است.
- سایر یافته ها: در موارد طولانی مدت بیماری ممکن است گواتر، پوکی استخوان، بزرگ شدن سینه ها، کم خونی و افزایش کلسیم خون دیده شود.
تورم و ضایعات جلدی ساق پا در بیمار مبتلا به گریوز
مشکلات چشمی در بیماران گريوز
در حدود ۱۰ تا ۲۵% مبتلایان ییه گريوز دچار گرفتاری چشم می شوند که اختصاصی ترین یافته بوده و علت آن افزایش عضلات و بافت اطراف چشم در اثر آنتي بادی است. در این حالت فرد از ریزش اشک ، احساس وجود شن ریزه در چشم ها، احساس فشار در پشت چشم ها، تاری دید و بالاخره دوبینی شاکی می باشد. بدلیل بازشدگي بیش از حد پلک ها و بیرون زدن چشم (Proptosis) نمای صورت بیمار حالت خيره گی می گيرد به طوریکه تمامی سیاهی چشم ها قابل رویت است. علاوه بر یافته های فوق پلک ها ممکن است کاملا متورم و پف آلود باشند و حتی چشمها قرمز شوند.
اختلال چشمی در بیمار مبتلا به گریوز
ايا ممکن است گرفتاری چشمی بیماری گريوز در فردی وجود داشته باشد ولی علایم و نشانه های پرکاری تیروئید وجود نداشته باشد؟
بلی. بندرت ممکن است گرفتاری چشمی ماهها یا سالها قبل از بروز سایر تظاهرات بیماری گريوز دیده شود و حتی آزمایشات تیروئید ( T3,TSHو T4 ) طبیعی باشند. در این موارد تقریبا همیشه آنتي بادی تیروئید در خون فرد وجود خواهد داشت.
آیا بیرون زده گی چشم ها و حالت خیره گی چشم ها فقط در اثر بیماری گريوز بوجود می‌آید؟
مجموع بیرون زده گی و حالت خیره گی چشم ها (باز بودن بیش از حد پلک ها) مختص بیماری گريوز بوده و تقریبا هیچ حالت دیگری باعث این دو تغییر با هم نمی شود ولی بیرون زده گی چشم ها به تنهایی ممکن است بطور طبیعی در افراد چاق یا در درمان با ليتيوم، یا بطور مادر زادی و یا برخی دیگر از بیماریها دیده شود. اگرچه بیرون زده گی یکی از چشمها نیز معمولا بدلیل گريوز است ولی حتما باید سایر علل احتمالی دیگر آن (خصوصا تومور های چشم) مورد بررسی قرار گیرند.
تشخیص پرکاری تیروئید
تشخیص پرکاری تیروئید با اندازه گیری T3,TSH و T4 و معاینه ی دقیق داده می شود ولی برای شناسایی علت آن اکثرا نیاز به اندازه گیری آنتي بادی گیرنده های TSH(TSHR-Ab ) (در ایران انجام نمی شود) و گاهی اسکن تیروئید و یا مغز پیدا می شود. در اسکن تیروئید ابتدا به شما مقداری ید یا تکنزيوم رادیواکتیو داده میشود و سپس عکس برداری صورت می‌گیرد.
درمان پرکاری تیروئید
اساس درمان پرکاری تیروئید، معالجه و برطرف کردن عامل بوجود آورنده ی آن است. درمان بیماری گريوز بر سه رکن استوار است: (۱) اقدامات و تمهیدات عمومی؛ (۲) کنترل پرکاری تیروئید به کمک دارو های ضد تیروئید، یا ید رادیواکتیو و یا جراحی و (۳) اصلاح و معالجه اختلالات چشمی.
الف) اقدامات و تمهیدات عمومی
- رژیم غذایی: بدلیل افزایش سوخت و ساز بدن بایستی تا زمان کنترل پرکاری تیروئید، مقدار انرژی دریافتی برحسب شدت پرکاری بین ۲۰ تا ۷۵% افزایش یابد (در کل مقدار کالری مورد نیاز ۴۰۰۰ تا ۵۰۰۰ کیلو کالری در روز می باشد و برای تامین آن کافی است بجای سه وعده، پنج وعده غذا خورده شود). برای اینکه پروتئین های بدن (خصوصا عضلات) تحلیل نرود، باید مقدار پروتئین مصرفی روزانه به ۱۰۰ گرم رسانده شود.
توجه: آرامش روحی روانی در روند بهبودی بسیار موثر است.
همچنین نیاز بدن به املاح و ویتامین ها نیز افزایش می یابد و در کل، گنجانیدن یک وعده ی میوه، ۱۰۰ گرم سبزیجات و یک لیتر شیر در روز اکثر نیازهای بدن را تامین خواهد کرد. بهتر است از زیاده روی در مصرف مواد محرک (از جمله چای و قهوه) خودداری شود.
- داروی قلبی: تا تاثیر درمانهای قطعی و یا تا آماده شدن بیمار برای جراحی معمولا از داروهای قلبی (نظیر پروپرانولول) برای کنترل برخی علایم بیماری (از جمله تپش قلب، لرزش، اضطراب) استفاده میشود و بایستی در رعایت توصیه های پزشکی در رابطه با مصرف آنها بسیار دقیق بود.
ب) کنترل و درمان پرکاری تیروئید
برای کنترل و درمان پرکاری تیروئید سه روش (۱) داروی ضد تیروئید، (۲) ید رادیواکتیو و يا (۳) جراحی وجود دارد.
- داروهای ضد تیروئید: در حال حاضر یکی از سه دارو های (۱) پروپيل تيواوراسيل (Propylthiouracil باختصار PTU )؛ (۲) کاربی مازول (Carbimazol)؛ و (۳) متي مازول (Methimazol) ممکن است استفاده شود. این داروها تولید هورمونهای تیروئید ررا مهار می کنند و بدلیل برخی تفاوت های جزئی، برای هر فرد ممکن است داروی خاصی مناسب تر باشد که پزشک این انتخاب را خواهد کرد.
طول مدت درمان با داروهای ضد تیروئید از ۸ تا ۱۸ ماه (و گاهی بیشتر) متفاوت است و در ۵۰% موارد موجب فروکش نمودن بیماری و در ۵۰% موارد مهار بیماری می شوند. اما ۵۰% بیماران ظرف ۲ سال از قطع دارو مجددا دچار عود بیماری می شوند.
در طول مدت استفاده از داروهای ضد تیروئید چه نکاتی را باید رعایت نمود؟
تنظیم مقدار دارو برای به حداقل رساندن عوارض احتمالی دارو و تاثیر پذیرتر بودن بسیار حائز اهمیت است. لذا پزشک معالج در ۶ ماه اول هر ماه و سپس هر ۶ ماه تستهای تیروئید را درخواست خواهد نمود. همچنین برای پیگیری عوارض احتمالی دارو برخی از متخصصین توصیه می کنند آزمایش خون (CBC) و تستهای کبدی ( SGPT,SGOT و ALP ) قبل از شروع درمان و سپس هر ۱ ماه برای ۶ ماه و بعد از آن هر ۶ ماه کنترل شوند.
از آنجائیکه دو داروی متي مازول و کاربی مازول از جفت عبور کرده و نیز در شیر ترشح میشود و ممکن است بر روی جنین اثرات منفی داشته باشد لذا توصیه می شود در دوران بارداری و شیر دهی بهتر است بجای آن دو، از PTU استفاده شود. اگرچه عوارض جانبی جدی با این داروها کم می باشد ولی در صورت بروز هر یک از حالات زیر باید پزشک خود را مطلع سازید (ممکن است نیاز به قطع دارو داشته باشد):
- تب، گلو درد و یا ضعف عمومی
- خونریزی به کبودی غیر عادی از هر نقطه (از جمله به رنگ چای درآوردن ادرار)
- زرد شدن سفیدی چشم یا پوست
- تهوع و استفراغ و درد زیر دنده های طرف راست
- درد و تورم مفاصل
- کاهش یا افزایش غیر عادی ادرار
- کاهش قدرت شنوایی
- بروز علایم و نشانه های کم کاری تیروئید
توجه: اگر در طول مدت درمان با داروهای ضد تیروئید دچار بیماری عفونی جدی و یا صدمات جدی شدید و یا نیاز به جراحی های بزرگ داشته باشید، حتما پزشک معالج خود را مطلع سازید.
نکته: مطالعات نشان داده اند که مصرف مقدار کم متي مازول (کمتر از ۲۰ میلی گرم در روز) در حاملگی و شیر دهی مشکلی بوجود نمی آورد.
- درمان با ید رادیواکتیو (Radioiodine): این دارو همان عنصر ید است که طی تکنیک مهندسی اتمی خاصیت رادیواکتیو پیدا کرده است و برای سلولها زیانبار است و هرچه سلول فعالیت و قدرت تکثیري بیشتری داشته باشد، آسیب پذیر می باشد.
از آنجائیکه که قسمت اعظم ید در تیروئید جذب می شود، لذا در پی مصرف ید رادیواکتیو، مقدار آن در تیروئید افزایش یافته و بیشتر بر روی سلولهای تیروئید ی که پرکار شده اند اثر گذاشته و آنها را نابود می کند . به همین دلیل برخلاف دارو های ضد تیروئید که فقط باعث فروکش نمودن بیماری می شوند، ید رادیواکتیو باعث بهبودی و برطرف شدن پرکاری میشود و باز به همین دلیل است که اکثر بیماران در پی درمان یا ید رادیواکتیو بلافاصله یا به مرور زمان دچار کم کاری تیروئید می شوند و باز به همین دلیل است که ید رادیواکتیو در معالجه ی ندولهاي سمی (و حتی غیر سمی) تیروئید نیز موثر است.
درمان با ید رادیواکتیو چگونه انجام میشود؟
چون شروع اثرات درمانی ید رادیواکتیو ۶ تا ۸ هفته زمان می برد لذا ابتدا چند هفته قبل و بعد از آن شما تحت درمان با پروپرانولول و یا یکی از داروهای ضد تیروئید قرار می گیرید و یک هفته مانده به درمان، آزمایش حاملگی داده میشود و از ۲ تا ۵ روز قبل (و بعد از) درمان داروهايتان قطع می گردد و پس از محاسبه ی دقیق، مقداری ید رادیواکتیو را به صورت کپسول یا شربت به شما می دهند بخورید. برحسب مورد شما باید هر ۳ تا ۶ هفته تحت آزمایش اندازه گیری T3 و FT4 قرار گیرید و پس از رسیدن سطوح آنها به مقدار مطلوب ، مقدار TSH نیز هر ماه کنترل شود تا در صورت بروز کم کاری تیروئید تحت درمان با هورمونهای تیروئید قرار بگیرید.
افرادی که تحت درمان با ید رادیواکتیو قرار می گیرند، باید چه نکاتی را رعایت نمایند؟
- برای یک هفته از بوسیدن و در آغوش گرفتن و تماس بسیار نزدیک با افراد (خصوصا کودکان) خودداری نمایید و از ظرف و قاشق و لیوان مخصوص خود استفاده کنید (بهتر است در این مدت از ظروف یکبار مصرف استفاده کنید).
- از آنجائیکه پاک شدن کامل بدن از دارو چند ماه زمان می برد لذا خانمها بهتر است تا ۶ الی ۱۲ ماه بعد از درمان با ید رادیواکتیو حامله نشوند (حتما یک روش ضد بارداری مطمئن بکار برده شود). در مورد اقایان نیز بهتر است این افراد تا ۴ ماه اقدام به بچه دار شدن نکنند.
- حدود ۵۰% بیماران تحت درمان با ید رادیواکتیو در سال اول پس از درمان و بعد از آن ۲ تا ۴ درصد افراد هر سال دچار کم کاری تیروئید خواهند شد که در این صورت باید درمان با هورمونهای تیروئید برای بقیه عمر ادامه یابد (لزوم و اهمیت پیگیری آزمایشات)…
چه کسانی نباید تحت درمان با ید رادیواکتیو قرار گیرند؟
کلا در زنان حامله و یا شیرده درمان با ید رادیواکتیو ممنوع است و در مورد بیمارانی که دارای چشمی هستند، با احتیاط فراوان و تمهیدات خاص انجام میشود.
- درمان به طریق عمل جراحی: در آن دسته افرادی که با درمان دارویی دچار عود بیماری می شوند و یا درمان دارویی برای آنها مناسب یا موثر نیست. جراحی تیروئید روش بسیار ساده و موثری است و در آن ظرف یک ساعت قسمت اعظم و یا تمامی غده تیروئید تحت بیهوشی عمومی و در اطاق عمل درآورده میشود. البته چند هفته یا چند روز قبل از عمل، بیمار تحت درمانهای دارویی خاصی قرار می گیرد تا فعالیت تیروئید تحت کنترل در آید.
عمل معمولا ظریف بوده و با چین چروک پوست گردن ناپیدا می شود. در کمتر از ۱% موارد ممکن است غدد پارا تیروئید که چسبیده به پشت تیروئید هستند و در تنظیم کلسیم خون نقش ایفا می کنند در موقع عمل خارج می شوند و فرد نیاز به مصرف دائمی ویتامین د پیدا خواهد کرد. از دیگر عواقب ناخواسته ولی نسبتا نادر جراحی تیروئید، خشونت صدا است (بدلیل صدمات وارده به اعصاب حنجره که در نزدیکی تیروئید قرار دارند).
حدود ۸۰% بیماران به سرعت پس از جراحی بهبود می یابند ولی در ۱۵% موارد مقدار تیروئید برداشته شده بسیار زیاد بوده و فرد دچار کم کاری تیروئید خواهد شد (لزوم مصرف داروهای تیروئید) و در ۵% بیماران نیز مقدار بافت برداشته شده کمتر از حد مطلوب بوده و شخص همچنان دچار درجاتي از پرکاری تیروئید خواهد بود که با دارو کنترل می شود.
پ) درمان گرفتاری چشمی
اگر گرفتاری چشمی شدید نباشد حدود ۶۰% بیماران با درمان پرکاری، مشکلات چشمی شان نیز برطرف میشود. اساس درمان گرفتاری شدید چشمی در بیماری گريوز، جلوگیری از عوارض و مطلوب کردن ظاهر بیمار است. مطالعات نشان داده اند که استرس و دخانیات باعث تشدید مشکلات چشمی میشود و باید بیمار استعمال دخانیات را کنار بگذارد (دلیل آن شناخته نشده است). برای جلوگیری از صدمات وارده به قرینه باید در طی روز از قطره های اشک مصنوعی و عینک آفتابی و شب ها از پماد های مرطوب کننده ی چشم استفاده شود.
اگر بیرون زدگی شدید باشد معمولا از داروهای ضد التهابی استروئيدي که باعث تعدیل سیستم دفاعی بدن می شوند (نظیر پردنيزون و پردنيزولون) نیز برای چند هفته استفاده میشود. در بیمارانی که استروئيد موثر یا مناسب و جایز نباشد از رادیوتراپی چشم کمک گرفته میشود.پس از کنترل نسبی علایم چشمی حدود یک سوم بیماران نیاز به عمل جراحی پیدا می کنند تا انحراف چشم ها یا پف ژیژ چشمشان اصلاح شود.
التهاب تیروئید
از نظر علم طب به التهاب غده ی تیروئید تیروئیديت (Thyroiditis) گفته میشود و به دو نوع تحت حاد (Subacute) و مخفی (Silent) تقسیم می شود.
الف) التهاب تحت حاد تیروئید (SAT)Subacute Thyroiditis
این بیماری نوعی التهاب تیروئید است که در پی برخی از عفونت های ویروسی (از جمله سرما خوردگی، آنفلوانزا، اوريون، سرخک و …) رخ می‌دهد. بیماری اگرچه در هر سنی ممکن است رخ دهد ولی در کودکان نادر بوده و بیشتر در سنین ۲۰ تا ۵۰ سالگی رخ می‌دهد و زنان ۳ تا ۶ برابر مردان مبتلا می شوند و شیوع آن یک پنجم تا یک دهم بیماری گريوز است.
در این بیماری شخص دچار ضعف، درد عضلانی، تب و بی اشتهایی شده و در ناحیه گردن احساس درد میکند و اگر تیروئید لمس شود باعث تشدید درد می شود. التهاب و گاهی بزرگی تیروئید به صورت موضعی بوده (ناحیه ای از تیروئید) و لذا ممکن است با ندول تیروئید اشتباه شود اما وجود درد باعث تمایز آن دو میشود.
در حدود ۵۰% بیماران علایم و نشانه های پرکاری تیروئید (تپش قلب، عدم تحمل گرما، لرز دستان، عصبانیت و تحریک پذیری) وجود دارد و ممکن است ۴ تا ۱۰ هفته باقی بماند.
بیماری با معاینه و انجام آزمایش T4,T3,TSH و ESR (۱۰۰% افزایش می یابد) داده شده و اکثرا با داروهای ضد التهابی (همچون ايندومتاسين) و گاهی استروئيد (نظیر پردنيزون) ظرف چند روز بهبود می یابد (ولی تا ۴ هفته ادامه می یابد). در موارد کمی ممکن است نیاز به مصرف پروپرانولول پیدا شود.
ب) التهاب مخفی تیروئید (Silent Thyroiditis)
این بیماری که تیروئیديت بدون درد (Painless Thyroiditos) نیز خوانده میشود در هر سنی ممکن است رخ دهد و شیوع آن کمتر از تیروئیديت تحت حاد است و در ۱۰% موارد عود می کند.
از نظر باليني تظاهر این بیماری شبیه بیماری گريوز است با این تفاوت که گرفتاری چشمی و جلدی ندارد و تیروئید در نیمی از بیماران بزرگ شده (گواتر) ولی دردناک نیست. نکته افتراقی دهنده تیروئیديت بدون درد و تحت حاد از بیماری گريوز این است در دو حالت اول میزان برداشتن ید رادیواکتیو پایین و در گريوز (و ندول سمی) بالای می باشد.
بیماری معمولا نیاز به درمان نداشته و ظرف ۳ ماه (۱ تا ۱۲ ماه) خودبخود بهبود می یابد. در مواردی که علایم پرکاری شدید بباشد از پروپرانولول استفاده میشود. تعداد زیادی از بیماران پس از بهبود دچار کم کاری خفیف می شوند که معمولا شدید نبوده و نیاز به درمان ندارد و تقریبا همیشه فعالیت تیروئید به حالت طبیعی باز می گردد. اما از آنجاییکه نیمی از بیماران ممکن است در سالیان دراز دچار کم کاری پایدار تیروئید شوند لذا بهتر است TSH هر سال یکبار اندازه گیری شود.